Symptomen, diagnose en preventieve maatregelen
Het syndroom van Horner wordt vaak veroorzaakt door onbekende factoren, waardoor de hulp van een neuroloog nodig is om het goed te diagnosticeren en te behandelen.
Symptomen, Diagnose, en Voorkomen van het syndroom van Horner bij Honden
Het syndroom van Horner tast bij honden de zenuwen aan die het oog met de hersenen verbinden, en ook de gezichtsspieren. Het tast meestal slechts één kant van het gezicht aan, maar in zeldzame omstandigheden kan het beide kanten aantasten.
Hoewel het elk hondenras kan treffen, hebben Golden Retrievers en Cocker Spaniels een groter risico om de aandoening op te lopen. In de volgende paragrafen leggen we uit wat deze ziekte veroorzaakt, wat de meest typische klinische indicaties zijn, en welke preventiemogelijkheden er zijn.
Wat is het syndroom van Horner, en hoe beïnvloedt het je?
Het syndroom van Horner is een verzameling afwijkingen die de beweging van de gezichtsspieren beïnvloeden. Door een storing in de zenuwen die deze bewegingen controleren, worden ze onregelmatig en overdreven.
Het syndroom van Horner bij honden heeft verschillende oorzaken.
Als delen van de zenuwen die bij honden het oog met de hersenen verbinden verwond worden, ontstaat het syndroom van Horner. Er zijn drie “veel voorkomende verwondingen” die de aandoening kunnen opwekken, ondanks het feit dat er talloze meer variabelen zijn. We sommen ze hieronder allemaal op.
- Een centrale kwaal (eerste-orde)
Bij een centrale verwonding raakt de zenuw ergens gewond voordat ze het ruggenmerg verlaat. Tumoren in het merg, hersentumoren, en trauma in dit gebied zijn de meest voorkomende oorzaken hiervan. Naast het syndroom van Horner kunnen ook andere neurologische aanwijzingen optreden, zoals motorische incoördinatie of hoofdkanteling.
Sommige trauma’s, infarcten, neoplasma’s en ontstekingsaandoeningen kunnen dit soort laesie veroorzaken. Het syndroom van Horner, daarentegen, is ongewoon als gevolg van deze zenuwstelselstoornissen.
Hersenen van honden en katten.
- Een preganglionische laesie is een laesie die optreedt vóór een ganglion (tweede-orde)
De zenuwen die van het merg naar de synaps – het punt waar een neuron een ander neuron ontmoet – stromen, zijn beschadigd. Verwondingen in de hals, maligniteiten in het cervicale gebied, infarcten, of ontstekingsprocessen kunnen allemaal deze laesie veroorzaken. Dit soort beschadiging kan ook ontstaan als gevolg van thoraxoperaties, wurgwonden, of beten. - Een postganglionische laesie is een laesie die ontstaat nadat een ganglion (derde-orde)
Tussen de synaps en het oog ontstaat de laesie. Het met te veel kracht schoonmaken van het oor van de hond of verwonding van het middenoor van het dier zijn de meest voorkomende oorzaken van dit soort letsel. De meeste postganglionische laesies daarentegen hebben een onbekende bron.
Het syndroom van Horner treft de meerderheid van de hoektanden en veroorzaakt postganglionische laesies. In feite is een otitis verantwoordelijk voor een hoog percentage van de gevallen, want neoplasma’s en trauma’s in dit gebied van het oor geven zelden zenuwmoeilijkheden.
Het syndroom van Horner bij honden heeft klinische verschijnselen.
Het syndroom van Horner heeft klinische verschijnselen die opmerkelijk veel lijken op die van andere oogziekten. Een dierenarts die gespecialiseerd is in neurologie moet geraadpleegd worden om een nauwkeurige diagnose te kunnen stellen.
Bij honden met de ziekte zijn de zichtbare aanwijzingen gelokaliseerd in het beschadigde oog en, in sommige omstandigheden, in het omringende gebied. De volgende zijn een paar van de meest voorkomende:
Ooglid dat is afgehangen.
Miosis (samengetrokken pupil)
Verzakking van het oog wordt ook wel enophthalmos genoemd.
Conjunctivale hyperemie is de term voor een ontbloot of verzakt derde ooglid.
Pinna warmer (zeldzaam).
Deze klinische indicaties kunnen veroorzaakt worden door allerlei hersenziekten of de bijwerkingen van bepaalde medicijnen. Daarom is het van kritiek belang dat het huisdier naast de gewone dierenarts ook door een neuroloog onderzocht wordt.
Diagnose door specialisten
Klinische indicatoren kunnen door elke dierenarts gebruikt worden om de ziekte te diagnosticeren. Maar omdat laesies bij allerlei ziekten kunnen ontstaan, is het van cruciaal belang uit te zoeken wat er in de hersenen aan de hand is en waar de laesie is ontstaan.
In het algemeen wordt gedacht dat ongeveer de helft van alle gevallen van het syndroom van Horner bij honden idiopathisch is. Dit duidt erop dat er geen duidelijke verklaring is, want de schade kan veroorzaakt worden door allerlei ziekten of eerdere laesies.
Fenylefrine is het medicijn dat gebruikt werd om de diagnose te stellen. Als alle aanwijzingen en symptomen vervagen na een paar druppels in het oog, is de schade op postganglionisch niveau opgetreden. Andere diagnostische tests zullen nodig zijn als het oog niet reageert.
Om de laesie die de aandoening veroorzaakt op te sporen kunnen röntgenfoto’s van de borstkas, bloedonderzoek, verschillende farmacologische onderzoeken, en zelfs een MRI nodig zijn. Als de afwijking eenmaal is vastgesteld, is de volgende stap het bepalen van de beste handelwijze en beschikbare behandelingen.
Het syndroom van Horner bij honden: behandeling en preventie.
De behandeling van het syndroom wordt bepaald door de plaats van de neurologische laesie. Meestal is behandeling niet nodig omdat het lichaam in staat is de schade zelf op te vangen. In het geval van tumoren is de prognose echter onzeker, en kan een chirurgische ingreep of chemotherapeutische behandeling nodig zijn.
De eerste stap bij de behandeling van zenuwbeschadiging door otitis, een aandoening van de ruggengraat, of een ontstekingsproces is de aantasting te beheersen. Daarna worden medicijnen zoals fenylefrine gegeven om de symptomen te behandelen, en kunsttranen om het oog gesmeerd te houden. In deze gevallen gaat de ziekte meestal na ongeveer 6 maanden over.
Het syndroom van Horner heeft bij de meeste honden een idiopathische oorzaak.
Dit betekent dat niemand weet wat het syndroom veroorzaakt, en dat het gewoon van de ene dag op de andere opduikt. Zoals je kunt verwachten bemoeilijkt dit de behandeling, en de prognose wordt bepaald door hoe de hond op de medicijnen reageert.
Het syndroom van Horner is een aandoening die honden treft.
Tijdens een handgemeen kan de hond in het halsgebied gebeten zijn of een hevige oor-trek ervaren hebben. Ook dit kan bijdragen tot het ontstaan van de aandoening. Het syndroom vervaagt met de tijd en als de verwonding genezen is. Regelmatige dierenarts-afspraken en goede gezondheid van ogen en oren zijn in alle omstandigheden de grootste preventieve maatregelen.
